Het is 2 november 2018. De regen tikt op het dak van mijn camper. Ik lig op bed, de kat aan mijn voeten. Buiten is het nog donker en begin te schrijven.

Het leven voluit leven zoals het wordt gegeven zijn de laatste woorden die ik schreef bij het afsluiten van mijn innerlijke reis die 20 juni 2016 is begonnen en 12 augustus 2018 in Vezelay is beëindigd. Over het verloop van de afronding  is een presentatie. Zonder te weten wat er zou gebeuren heb ik alles vastgelegd.

Hoe deze afronding is verlopen symboliseert mijn leven van nu. Volgen wat er van me gevraagd wordt ook al weet ik niet waarom en is het soms lastig en pijnlijk. Om met dat laatste te beginnen. Je weet misschien dat ik veel bij mijn paardjes was. Zij vervulden iets in mij. Zij zijn pure liefde.

Toch kreeg ik door dat er nu iets anders van mij gevraagd wordt: ‘ga de wereld in en verspreid je levenswijsheid’. Je kunt je voorstellen dat dat heftig voor me was. Ook om dat te uiten aan mijn dochter met wie ik het ‘paardenleven’ deelde. Gelukkig wordt in alles voorzien en waren de omstandigheden er al naartoe aan het groeien. Ook in haar leven was er al een en ander veranderd en is ze juist intenser met de paardjes bezig. Alleen de boodschap goed overbrengen bleef lastig. Tot ook daar een moment voor gecreëerd werd waarin het er helder uitkwam en kon worden verstaan omdat ik het koppelde aan Leef-Tijd.

Daarmee kom ik op de titel van deze nieuwsbrief. Met mijn moeder gaat het wat minder. In het ziekenhuis was een lange wachttijd. Mijn lieve collega Melle maakte daarop de opmerking ‘ze beseffen niet hoe weinig leef tijd deze mensen nog hebben’.
Deze zin bleef hangen en riep bij mij de vraag op: ‘Wat doe ik met mijn leef tijd?’ Wat er nu de bedoeling is wil geleefd worden. Gedachten om te wachten tot later om een ander geen verdriet/pijn willen doen, proberen dat de kop in te drukken.

Als ik met de paardjes en mijn leven door zou gaan zoals ik altijd deed klopt dat niet meer met de waarheid van nu. Het vraagt diep voelen, wachten als het nog niet zover is, in het niet weten vertoeven en handelen zodra de tijd daar is. Durven aangeven en stoppen als iets niet meer klopt. Vol gaan voor wat wel de bedoeling is, wat de consequenties ook zijn. Dat lijkt op wat een boer doet, bezig met het veld afgestemd op de natuur zodat het gewas kan groeien. Die achternaam is toch zo gek nog niet.

Het geconditioneerde gecontroleerde leven om mee te kunnen binnen het systeem en het aanpassen aan wat hoort en moet is getransformeerd in het leven van de liefde die ik ben door de stem van het innerlijk weten te volgen. Over hoe je met jezelf omgaat in deze transitie heb ik een studie gemaakt en zelf ervaren. Leuk en niet leuk vervallen als ik kan voelen dat het klopt, er is dan een levendigheid die me beweegt en vreugde geeft. 

Ik ben dankbaar dat het leven alles geeft om door de transformatie heen te komen, ja het is echt waar! Na de afronding heb ik nog een aantal diepgaande ervaringen gehad en zijn er overlevingsmechanismes blootgelegd. Meer en meer verdiepen, blijft doorgaan.
Regelmatig verbaas ik me over mezelf. Waar ik soms ’stiekem’ mijn eigen gang ging omdat ik bang was wat ‘men’ van mij zou denken kom ik er voor uit.  Daar waar ik voorheen zweeg, spreek ik. Daar waar ik de stilte doorbrak, zwijg ik. Daar waar ik verdween, blijf ik en hou niets meer achter als dat aan de orde is.
Dankbaar voor alle lieve mensen op mijn pad die mij onvoorwaardelijk hebben gesteund, mij hebben zien veranderen en zijn gebleven. Dat was niet iedereen gegeven. Afscheid nemen hoort er ook bij.

Toen ik in 2014 met NieuweWereld.NU begon heb ik een business coach in de arm genomen en hij vroeg: ‘wat doe je?’ ‘Ik sta mensen bij bij de transformatie van angst naar liefde’ was mijn antwoord. Dit keurde hij af, veel te zweverig, daar kon ik niet mee aankomen. Vervolgens heb ik me in allerlei bochten gewrongen om te voldoen aan zijn normen. Achteraf kan ik zeggen dat ik nog niet zover was. Het mocht eerst helemaal doorleefd worden, nu laat ik me door niemand meer van de wijs brengen.

Inmiddels is het licht buiten en de zon schijnt. Hop Drop naar buiten. Het water in mijn kruik schenk ik in het wasbakje, precies de goede temperatuur om me mee te wassen. Aankleden, zelf naar buiten, de paardjes op de wei (ja ik kom er nog steeds alleen niet meer met de regelmaat en intensiteit van daarvoor), zorg voor mijn moeder als dat nodig is, ben er voor mijn kinderen, heb vrienden en collega’s. Met deze rijkdom sta ik midden in het leven. Benieuwd wat het me verder gaat geven……..
Heb je vragen dan beantwoord ik ze graag.

Liefdevolle groet,
Sandra